Marco Borsato feat. Bag2Bank & Ali B - Muziek

Toen ik hoorde dat de nieuwe single van Marco Borsato "Muziek" zou gaan heten, voelde ik al nattigheid. Het is een titel die in al zijn simpelheid een enorme pretentie heeft - alsof je met deze compositie eventjes al die componisten en liedschrijvers die al eeuwen hun best doen op hun plaats wil zetten, want dít is muziek. Kunt u zich voorstellen dat er ooit een schrijver een boek zou uitbrengen met de titel "Boek" met als ondertitel: "om alle andere boeken ter wereld overbodig te maken"? Dat zou ik me hooguit als satire kunnen voorstellen - een boek dat zichzelf niet zo serieus neemt.

En precies dát is het grote probleem van het recentere werk van Marco Borsato, sinds pak 'm beet "Rood". Door zijn grote hitsucces is hij zichzelf zó ontzettend serieus gaan nemen dat hij totaal de weg kwijt is geraakt. Hij was een prima zanger van toegankelijke ballads (bij voorkeur vertaald uit het Italiaans) over onderwerpen waar iedereen zich in herkent. Dat was ook nog relatief onschuldig; dat soort muziek voorziet immers in een behoefte en heeft ook nooit enige pretentie. Maar Marco heeft tegenwoordig wél pretentie en producer John Ewbank, ook al geen koning in zelfrelativering, kan daar wel wat mee. In dit nummer zijn wederom (lees: "Rood") vier verschillende muziekstijlen in een blender gestopt, en dat klinkt wederom niet positief. Het klinkt als een allegaartje, met afzonderlijke stukken die geen enkel verband hebben. En dan wordt er tussendoor nog even simpel op de emotie ingespeeld door de clichématige tekst (bekijk voor de grap de prima analyse hiervan op GeenStijl!).

"Muziek" is een afgrijselijk gedrocht en heeft grappig genoeg in de verte niets te maken met muziek. Hoewel, grappig - het is natuurlijk wel uiterst treurig dat mensen dit blijven kopen. Want daardoor groeit er nu een generatie op met het idee dat dit échte muziek is, en daarmee zijn ze nóg slechter af dan de generatie die opgroeide met "Music" van John Miles - wie had dat voor mogelijk geacht.

S.